Odwodnienie – przyczyny, symptomy, leczenie.

Odwodnienie-przyczyny-symptomy-leczenie_1

Ludzkie ciało w niemal dwóch trzecich składa się z wody. Jest ona niezbędnym elementem różnych procesów komórkowych i pozwala utrzymać stałą temperaturę organizmu. Odpowiada za utrzymanie jego homeostazy, bierze udział w przemianach biochemicznych i stwarza dobre warunki do pracy wszystkich narządów. Bez niej nie byłoby trawienia, wchłaniania składników odżywczych, wydalania czy nawet krążenia krwi. Sytuacja, w której dochodzi do zachwiania równowagi pomiędzy podażą wody i innych płynów a ich utratą z ustroju nazywa się odwodnieniem. Jest ona o tyle niekorzystna, że może zaburzać funkcjonowanie właściwie wszystkich układów. W skrajnych przypadkach może nawet zagrażać życiu.

Objawy odwodnienia

Każdego dnia w naturalny sposób tracimy wodę w poprzez pocenie oraz oddychanie. Wydalamy ją również z moczem i kałem. Razem z nią pozbywamy się niewielkich ilości soli w postaci jonów. Gdy ten proces przybiera na sile i nie jesteśmy w stanie dostarczyć organizmowi dostatecznej ilości płynów, dochodzi do pojawienia się pierwszych dolegliwości świadczących o odwodnieniu. Nasilone pragnienie i suchość w ustach to początkowe sygnały, dzięki którym wiadomo, że dzieje się coś niepokojącego. Ilość produkowanego moczu zmniejsza się, a jego barwa staje się intensywnie żółta (lub wręcz pomarańczowa). Z czasem może pojawić się ból i zawroty głowy, osłabienie a także przyspieszone bicie serca. Nasze ciało daje w ten sposób znać, że czas uzupełnić niedobór wody i utraconych składników. Na szczęście na tym etapie łatwo jest jeszcze powstrzymać rozwój kolejnych, bardziej destrukcyjnych objawów. Najlepiej starać się wówczas nawadniać organizm i wyrównywać deficyty elektrolitów (na przykład poprzez zastosowanie takich suplementów, jak Litorsal lub Dicodral). Ciężkie odwodnienie wiąże się z podwyższeniem temperatury ciała, utrudnionym poceniem, dezorientacją i omdleniem. Takie sytuacje wymagają natychmiastowej pomocy lekarza.

Co może powodować odwodnienie?

Bardzo wiele sytuacji może doprowadzić do wystąpienia dolegliwości związanych z odwodnieniem. Utrata płynów z ustroju bardzo często jest następstwem infekcji układu pokarmowego i nasilonych biegunek oraz wymiotów. Świetny przykład stanowi powszechnie występująca grypa żołądkowa. Zakażenia układu moczowego i cukrzyca również mogą zwiększać częstość oddawania moczu, co w konsekwencji pozbawia organizm dużych ilości wody. Płyny można tracić podczas upałów, wskutek intensywnych ćwiczeń fizycznych a także gorączki. Czasem główną przyczyną jest po prostu zbyt rzadkie sięganie po wodę, soki czy herbatę.

Jak radzić sobie z odwodnieniem?

Początkowe fazy odwodnienia i dolegliwości o łagodnym czy umiarkowanym nasileniu łatwo jest wyleczyć z pomocą domowych sposobów. Oprócz wymienionych powyżej środków można sporządzić mieszankę składającą się z 1l wody, ½ łyżeczki soli oraz 6 łyżeczek cukru i bardzo powoli popijać ją w ciągu dnia. Zbyt szybkie spożycie płynów mogłoby spowodować mdłości. Oczywiście należy również wziąć pod uwagę to, co doprowadziło do powstania zaburzeń. O ile doszło do nich poprzez wysiłek albo ekspozycję na słońce, wystarczy odpoczynek i wyrównanie powstałych niedoborów. Jeżeli mamy do czynienia z chorobą, należy również skupić się na leczeniu jej objawów. W ten sposób mamy pewność, że terapia będzie kompleksowa. W ciężkich przypadkach (przebiegających z utratą przytomności) konieczne staje się leczenie w warunkach szpitalnych i profesjonalna opieka lekarska. Nieumiejętne nawadnianie może przynieść więcej szkody, niż pożytku (i doprowadzić do uszkodzenia tak delikatnych organów, jak mózg czy nerki). Dlatego też lepiej zawczasu się zabezpieczyć i nie dopuścić do takich sytuacji.

Regeneracja wątroby. Oczyszczanie i detoksykacja.

regeneracja_watroby

Wątroba jest jednym z najważniejszych organów w naszym ciele. Odpowiada za wiele funkcji niezbędnych do przeżycia i utrzymania organizmu w dobrej kondycji. Poza podstawową rolą polegającą na neutralizowaniu toksyn, szkodliwych substancji oraz bakterii znajdujących się we krwi, produkcji żółci potrzebnej do prawidłowego trawienia pokarmu, narząd ten bierze udział w tworzeniu i magazynowaniu określonych witamin (A, D i B12) a także uczestniczy w przemianach białek, węglowodanów i tłuszczów. Utrzymuje również stały poziom glukozy we krwi (a jej nadmiar przekształca w glikogen). Ze względu na niezwykle intensywną pracę, wątroba praktycznie cały czas jest narażona na przeciążenia, mogące w dalszej kolejności prowadzić do jej uszkodzenia.

„Niewłaściwa dieta, częste spożycie alkoholu czy leki to tylko kilka czynników, które mogą negatywnie wpływać na jej pracę.”

Przyczyny uszkodzenia wątroby

Do potencjalnych przyczyn negatywnie oddziałujących na stan wątroby w pierwszej kolejności można zaliczyć ostre i przewlekłe stany zapalne wywołane przez wirusy typu A, B, C i D, choroby autoimmunologiczne oraz zatrucia (np. grzybami). Częste stosowanie leków może w wielu przypadkach nadwyrężać wątrobę, dlatego podczas wszelkich kuracji wskazane jest częste monitorowanie jej funkcji. Jadłospis składający się w większości z tłuszczów zdecydowanie nie jest sprzymierzeńcem właściwej pracy tego organu. Podobnie zresztą jak nadużywanie alkoholu, które może prowadzić do groźnych powikłań. Wątroba nieustannie filtruje krew i wychwytuje z niej szkodliwe produkty przemiany materii, trucizny i nadmiar hormonów. Jest ona bardzo odpornym narządem, ale gdy już zaczyna dawać się we znaki, konieczne stają się odpowiednie zabiegi, które pozwolą na jej odbudowę. Na szczęście organ ten posiada unikalną zdolność do regeneracji, a proces jego odnowy można skutecznie wspomagać.

Właściwa dieta to podstawa regeneracji wątroby

W przypadku trudności z wątrobą najlepiej zacząć od zmiany sposobu odżywiania. Ważne jest, by główne źródło energii w posiłkach stanowiły węglowodany. Należy też zadbać o to, by potrawy były lekkostrawne. Ciężkie dania a także częste picie kawy działają niekorzystnie i nie pozwalają jej należycie „odpocząć”. Bardzo ważne też staje się tutaj kontrolowanie ilości przyjmowanych kalorii. Jeżeli będą dostarczane w nadmiarze, istnieje duża szansa, że zostaną zmagazynowane w postaci tłuszczu, co w dalszym ciągu będzie prowokować wątrobę do obciążającej pracy. Alkohol i szkodliwe leki powinno się całkowicie odstawić.

Należy pamiętać o zmniejszeniu poziomu sodu w diecie. Im mniej będzie go w pożywieniu, tym lepiej. Choroby wątroby często powodują gromadzenie się płynu w okolicy kostek i brzucha. Ograniczenie soli i produktów przetworzonych pozwoli ochronić ten narząd i zapobiegnie powstawaniu obrzęków. Niezwykle istotne jest również zredukowanie ilości białka. O ile wątroba pracuje prawidłowo, produkty jego rozpadu są szybko i sprawnie usuwane z organizmu. Co innego, gdy zaczynają się choroby. Wtedy mocznik i inne substancje mogą gromadzić się we krwi i tkankach. Dlatego też spożycie białka powinno być nie większe, niż 1g na każdy kilogram masy ciała.

Leki na wątrobę

W przypadku przeciążenia i podczas rekonwalescencji po chorobach bardzo dobre rezultaty daje również stosowanie preparatów, które wspomagają pracę i regenerację wątroby. Usprawnia to proces odbudowy i znacznie go przyspiesza. W aptekach możemy spotkać się z wieloma lekami dostępnymi bez recepty, które mogą okazać się przydatne. Niektóre z nich wykorzystują lecznicze działanie wyciągów z roślin i substancji występujących naturalnie, inne zaś są syntetyzowane specjalnie dla tego celu. Produkty mające w swoim składzie ekstrakt z ostropestu plamistego (a konkretnie z jego nasion, jak na przykład Sylimarol) zawierają sylimarynę – związek chroniący hepatocyty poprzez stabilizację błony komórkowej i zabezpieczanie przed różnymi niszczącymi czynnikami. Cynaryna obecna w preparatach zawierających wyciąg z karczocha pobudza produkcję żółci i ułatwia trawienie. Leki zawierające fosfolipidy (jak Essentiale Forte lub Esseliv) stymulują odbudowę komórek i stabilizują błony śluzowe uszkodzonych hepatocytów. Najlepiej samodzielnie sprawdzić, który preparat nam najbardziej odpowiada.

 

Kasztanowiec i jego właściwości lecznicze (escyna)

kasztanowiec
Kasztanowiec i jego właściwości | Apteka Jak Marzenie Blog

Kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastanum) jest rośliną z rodziny mydleńcowatych, bardzo powszechną w naszej strefie klimatycznej. Ze względu na lecznicze właściwości, maści i wyciągi z kasztanowca od dawna znajdują szerokie zastosowanie w medycynie (głownie profilaktyce i terapii chorób naczyniowych), jak również w kosmetologii. Związki w nim zawarte wzmacniają ściany naczyń krwionośnych i uelastyczniają je, zmniejszając ryzyko przesięków. Działanie kasztanowca nie ogranicza się oczywiście tylko do poprawy stanu układu krwionośnego. Można go z powodzeniem stosować u pacjentów cierpiących na owrzodzenia skóry nóg, problemy trawienne czy nawet reumatyzm.

Kasztanowiec – co zawiera?

Niemal każda część tej cennej rośliny zawiera substancje, które wywierają pozytywny wpływ na ludzki organizm. W korze kasztanowca znajdują się związki kumarynowe (jak fraksyna i eskulina), garbniki, flawonoidy a także terpeny. Owoce kasztanowca obfitują w fenolokwasy, różne pochodne kumaryny, skrobię, cukry oraz escynę – mieszaninę triterpenowych saponin najczęściej wykorzystywaną w rozmaitych terapiach. W kwiatach występują flawonoidy (na przykład rutyna i kwercetyna) oraz nieco kwasów fenolowych i garbników.

Choroby naczyniowe

Escyna, główny składnik wszelkich preparatów powstałych na bazie wyciągu z kasztanowca (jak chociażby Reparil), usprawnia przepływ krwi w naczyniach żylnych, zapobiega ich osłabieniu i zabezpiecza przed nadmierną przepuszczalnością. Działa przeciwzapalnie, przeciwbólowo i przeciwobrzękowo. Bardzo dobrze sprawdza się w leczeniu chorób żylnych kończyn dolnych, zwiększając napięcie naczyń, hamując destrukcyjną odpowiedź zapalną i opóźniając rozwój niewydolności żylnej (a w dalszej kolejności również żylaków). Zmniejsza uczucie „ciężkich” i spuchniętych nóg. Nie do przecenienia jest również jej wpływ na naczynia objęte przez zmiany miażdżycowe, w których znacznie utrudnione jest krążenie krwi.

Hemoroidy

Hemoroidy, zwane również żylakami odbytu pojawiają się wtedy, gdy dochodzi do zaburzeń w ciśnienia w układzie żylnym okolicy odbytu. Nadmierne rozciągnięcie błony śluzowej oraz powstający zastój krwi prowadzą do stanu zapalnego, czemu towarzyszy nierzadko swędzenie, ból, dyskomfort i krwawienie. Preparaty zawierające escynę działają przeciwzapalnie, poprawiają krążenie i mogą wspomóc przepływ krwi w guzkach krwawniczych. Pozwalają w ten sposób znacznie ograniczyć objawy i zapobiec przed ich rozwojem w przyszłości.

Zaburzenia krążenia mózgowego

Wyciąg z kasztanowca zwykło się pomocniczo podawać osobom, u których stwierdzono pozapalne i pourazowe zaburzenia przepływu krwi w obrębie tętnic, włośniczek i żył mózgowych. Wynika to z naturalnej zdolności escyny do zwiększania kurczliwości naczyń oraz poprawy utlenienia tkanek.

Profilaktyka przeciwzakrzepowa

Choroba zakrzepowa może powstawać na skutek rozmaitych przyczyn (zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych). Wyciągi z kasztanowca bardzo często stosowane są u pacjentów po operacjach oraz zagrożonych powstawaniem zakrzepowego zapalenia żył. Ponieważ działają udrażniająco i zmniejszają lepkość krwi, skutecznie zabezpieczają przed jej zastojem oraz tworzeniem niebezpiecznych dla życia skrzeplin.

Urazy

Ze względu na zdolność hamowania odczynów zapalnych oraz silne działanie przeciwobrzękowe, escyna może być używana zewnętrznie w leczeniu wspomagającym siniaków pourazowych, stłuczeń, zwichnięć i zmiażdżeń. Składnik ten wpływa na przepuszczalność naczyń, wspomaga drenaż limfatyczny i skutecznie zmniejsza opuchliznę, skracając w ten sposób okres rekonwalescencji. Przyspiesza również wchłanianie podskórnych krwiaków. Dzięki temu znajduje zastosowanie w terapii kontuzji sportowych i obrzęków pooperacyjnych.

 

Pieluszkowe zapalenie skóry u niemowląt – jak sobie z nim radzić?

baby-mother-infant-child-female-happy-white-joy

Zauważyłaś ostatnio, że pupa twojego dziecka jest podrażniona i zaczerwieniona? Pojawiają się na niej małe grudki i wysypka? Jeżeli tak, bardzo prawdopodobne, że doszło do rozwoju objawów pieluszkowego zapalenia skóry (diaper rash, napkin rash). Choroba ta jest jedną z najczęstszych dermatoz pojawiających się u niemowląt. Skóra tak małych dzieci nie jest jeszcze na tyle rozwinięta, by móc chronić organizm przed szkodliwymi czynnikami i substancjami działającymi z zewnątrz. Posiadając zaledwie 10 warstw, staje się bardzo podatna na odparzenia, które mogą prowadzić do rozwoju zmian skórnych.

Czym jest pieluszkowe zapalenie skóry?

Skóra niemowlęcia jest niezwykle delikatna, podobnie zresztą jak jego układ immunologiczny. Nim w pełni dojrzeje, musi minąć przynajmniej 2-3 lata. Do tego czasu potrzebuje odpowiednich warunków i pielęgnacji, by móc spełniać swoje funkcje. Pieluszkowe zapalenie skóry objawia się najczęściej pomiędzy 7 a 12 miesiącem życia w postaci odczynów zapalnych zlokalizowanych w okolicy pupy, genitaliów, pachwin i brzucha. Powstające zmiany mają charakter rumienia i wyprysku, przekształcającego się nierzadko w sączące pęcherzyki i małe ranki (nadżerki).

Etiologia choroby

Przyczyną dolegliwości są najczęściej niekorzystne warunki panujące pod pieluszką. Wilgoć, brak dostępu powietrza a także drażniące działanie moczu i kału nie sprzyjają utrzymaniu dobrego stanu skóry (tym bardziej, jeżeli pielucha jest zmieniana zbyt rzadko). Objawy mogą być również spotęgowane przez infekcję. Najczęściej dochodzi do tego, gdy niewielkie odparzenia i otarcia zostaną nadkażone przez bakterie i grzyby (zwłaszcza Candida albicans). Do ważnych przyczyn można zaliczyć także zmianę diety dziecka, biegunki oraz stosowanie antybiotyków, które wpływają na skład stolca i moczu. Skóra niektórych niemowląt może być wyjątkowo wrażliwa i mieć tendencję do tego, by szybko reagować alergią na różne kremy i mydła. Wtedy konieczne staje się staranne i ostrożne dobieranie kosmetyków.

Jak prawidłowo zadbać o skórę dziecka?

W przypadku wystąpienia stanów zapalnych skóry najważniejsza jest szybka reakcja. Jeżeli objawy mają łagodny charakter, wystarczy wprowadzić zmiany w codziennych rytuałach higienicznych. Dzięki odpowiednim zabiegom podrażnienia, wysypki i ranki powinny wówczas samoistnie ustąpić. Częste mycie z użyciem delikatnego żelu (lub samą przegotowaną wodą) jest dobrym sposobem, by zachować czystość i zapobiegać kolejnym zakażeniom. Po myciu najlepiej unikać tarcia skóry ręcznikiem i pozwolić dziecku poleżeć jakiś czas bez pieluchy. Wietrzenie pozwoli skórze odpocząć od nadmiernej wilgoci. Kremy z alantoiną i deksopantenolem (na przykład Alantan) powinny złagodzić ból i przyspieszyć gojenie. Należy również pamiętać o tym, by regularnie zmieniać pieluchy oraz by ich rozmiar był odpowiedni (nie mogą być za małe!).

Ochrona

Naskórek małego dziecka wchłania substancje ze środowiska w dużo większym stopniu, niż ma to miejsce w przypadku osób dorosłych. Dlatego też wszystko, co ma z nim kontakt (ubrania, ręczniki i koce) powinno być prane w łagodnych, specjalnie do tego przeznaczonych detergentach. To pozwoli uniknąć nadmiernego wysuszenia i alergii. Ze względu na dużą przepuszczalność, skóra niemowląt w stosunkowo szybkim tempie absorbuje wodę ze środowiska, by potem równie szybko ją utracić. Dlatego nie można również zapominać o jej nawilżaniu.

Leczenie

Niekiedy dolegliwości przybierają na tyle ostrą postać (bolesny rumień prowadzący do krostek i owrzodzeń), że niezbędne staje się leczenie farmakologiczne. Najczęściej stosuje się wtedy maści z antybiotykiem i kremy z cynkiem, mającym działanie bakteriobójcze i ściągające. W średnio nasilonych i ciężkich przypadkach lekarze zalecają stosowanie miejscowych maści sterydowych, skutecznie zmniejszających objawy i redukujących odczyn zapalny.